Je kunt het haast niet zo vreemd bedenken, of ergens ter wereld bestaat het al. Neem nu dit orkest rond de Schotse violiste Seonaid Aitken: zes dames, die zich bedienen van violen, cello, bas, sax en fluit en daarop de muziek spelen van componiste Aitken. Op zich niks ongewoons, ware het niet dat die muziek zich bevindt in het gebied dat afgebakend wordt door jazz, folk en klassieke kamermuziek. Dat vind ik dan wel allesbehalve gebruikelijk en ik moet toegeven dat het even geduurd heeft, voor ik “mee” was met de composities, maar zodra ik doorhad hoe ik moest luisteren, ging er een heel fijn muzikaal landschap voor mij open.

Nu, dat van dat landschap mag je in dit geval nogal letterlijk interpreteren. Dat kwam zo: Seonaid woonde en werkte anderhalf jaar lang in Japan, waar ze twee keer de bloei van de Japanse kerselaars mocht meemaken en daar, mede door allerhande rituelen die daar door de Japanners aan gekoppeld worden, danig van onder de indruk was. Toen ze terug in Schotland was, maakte ze een lelijke smak tijdens het paardrijden, met bekken- enkel-, wervel- en ribbreuken tot gevolg. Resultaat: een heel lange revalidatieperiode, waarin ze op sommige dagen nauwelijks meer kon doen dan heel rustig een wandelingetje maken en daarbij kwam het zover dat ze, haar Japanse verblijf indachtig, op zoek ging naar kersenbloesems en en om Glasgow.

De link met het verblijf in Japan kwam er als vanzelf en Seonaid kreeg er inspiratie door: ze zette zich aan het componeren en het resultaat is deze plaat, de eerste met uitsluitend originele muziek van haar hand. Van bij het begin had ze een welomlijnd idee met welke muzikanten ze die muziek zou gaan inspelen en was het haar ook duidelijk dat de plaat er een moest worden, waarop hoop optimisme en vergankelijkheid muzikaal vorm kregen. Zonder dat de muziek echt onder de noemer van één bepaald genre te klasseren valt, is het nochtans duidelijk dat er uit vele vaatjes getapt wordt: “Impermanence” en “Beauty & Wonder “zijn daar fijne illustraties van: het eerste vanwege de bijzondere ritmiek en dramatiek die het uitstraalt, het tweede omdat het geschreven werd voor strijkkwartet, maar onmiskenbaar een jazzy ondertoon in het walsje plaatst.

In “Hanami” en titeltrack “Chasing Sakura”, is het dan weer de folkmuziek, waaruit geput wordt, terwijl in “The Walk” de sfeer van de jaren ’20 van vorige eeuw geëvoceerd wordt. Dat levert alles bijeen ruim veertig minuten bijzonder gevarieerde, beklijvende en uiterst boeiende muziek op, waarvan ik nu, na tig luisterbeurten, alleen maar kan zeggen dat ik ze niet alleen prachtig vind, maar ook, en vooral, dat ik met spanning en verlangen uitkijk naar de film die onmiskenbaar gemaakt zou kunnen worden om deze muziek ook te visualiseren. Katrina Lee, Patsy Reid, Alice Allen, Emma Smith en Helena Kay zijn de mede-daders van deze heel fijne aanval op de trommelvliezen. Te ontdekken, absoluut !

(Dani Heyvaert)